Deze quote van John Lennon blijkt eens te meer erg raak te zijn.
Terwijl ik druk aan de weg aan het timmeren was om naar Zweden te verhuizen, zijn mijn vriendin en ik ondertussen in blijde verwachting geraakt van een kleine spruit, die ons rond 1 april (geen grap) zou moeten vervoegen.
Dat betekent dat mijn focus tijdelijk verschoven is naar de voorbereidingen voor de komst van dat mini-mensje. Slaapkamer in orde brengen, spullen kopen, meubels uitkiezen en nog meer van die – voor mij – nieuwe dingen.
Daardoor heb ik ook mijn avondschool Zweeds stopgezet. De combinatie werd te zwaar.
De voorliefde voor Zweden blijft wel aanwezig, maar nu is het afwachten op welke manier dit verder vormgegeven kan worden en of mijn vriendin en kind de microbe ooit ook te pakken zouden kunnen krijgen.
Wordt vervolgd dus…